Tun mo‘jizalar olami .

Qorayib kelgan samoga boqib,

Meni yaratganga shukrona aytdim.

Bu ajib dunyoning sirlarin o‘qib,

Mo‘jiza olamin qog‘ozga bitdim.

Qarang, qanday cheksiz, go‘zal bu falak

Yulduzdan to‘shalgan yaltiroq gilam.

To‘linoy tovlanar misoli malak,

Havas uyg‘onadi dilda bir olam.

Hilol yuzga tortib harir matosin,

Kulib chiqar quyosh, dilda o‘t yoqib.

Gar bulut qoplasa anglab xatosin,

Osmon yomg‘ir bo‘lib, yog‘ar tutoqib.

Bundan qahri kelgan momoqaldiroq

Dahshat ichra berar qo‘rqinchli sado!

Tabiat qo‘ynida uyg‘onib titroq,

So‘ng rangin kamalak bo‘ladi paydo.

Tabiat vasliga yana ko‘rk qo‘shar

Tog‘dan oqayotgan toshqin sharshara.

Kapalak-chi qo‘ngan gulga yarashar,

Bularning aslidir jannat – bir qara!

Qushlarning parvozi, mayin sayrog'i

Tabiatning mo‘jaz siri emasmi?

Urug'dan yaralgan serhosil bog'i

Haq iroda qilgan mo‘jizamasmi?

Ayting, bu manzara go‘zalligini

Ko‘rishning o‘zi bir saodatmasmi?

Shukrona aytishning afzalligini

Bilishlik Allohga ibodatmasmi?

Komillik inson-chun mukammal xislat,

Odam farqi shunda o‘zga jonzotdan.

Allohim yaratgan oliy bir xilqat –

Inson asli mo‘jiza bu koinotda!

Muallif: Iroda Baymuradova